Amin

زندگی گر چمدانی است که خواهی ببریش
پس چرا عالَمی را شیفته خود میکنی،دل بردیش
من نگویم که دنیا جاویدان است اما
خودکشی راه آن نیست که دل بستی به آن ای جانا
این خطرها را چرا از برای ترقی نکنی؟
پرش از پنجره را من بلدم یاد میکنی؟
بر سلاح گرم بزن یک لگدی
آن شقیقه نباشد نیازش تا که کنی خود سَقَطی
ترس نباشد گیرنده این راه تو
غم مده راه که چمدان یک کلیشه در فکر توست
قبل رفتن نباشد نیازی به بد دهنی
راه آن این است که باشد در بین هم چند سخنی
ارّه کوته نظر کوته کار
نتواند کوته کند الماس زیبایی چون تو حتی پرکار
گر که سیگار بخواهد بُکُنَد هر خطری
جرأت نزدیکی دودش به تو ندارد در صد قدمی
گرچه سیگار بِکَنَد ریشه دل را با دودی غلیظ
این نباشد رسم رفاقت ای جان من،هستی عزیز
تو عزیزی بر من و بر همگان
گرچه بودند کسانی که بد کردند اما نباشند همگان
تو نباشی سیگار ما ای عزیز
تو همانی شمعدانی گلدان مایی ای عزیز
تو خرابی و من خراب تر ز تو
قسمتی که بخواهیم میکشیم زحمت آوار تو
در رهت گر نفس هم بِبُرَد
این نباشد اشکال اگر در رهت جان هم بِبُرَد
دیگران را ندارم کاری ولی
در رهت جان بدهم،پا به خطرها بنهم،چه باکی داری؟
تو فقط باش و مرا ذره ذره ریزم کن
ارّه ام باش و هرچه خواهی کوتاهم کن
تو سیگارم باش و مرا در دود خود خوب غرق کن
تو که میدانی معتاد توام پس داغم کن
آنگه که دم از خودکشی ات تو میزنی
مطمئن باش قبل آن من مرده ام که تو چنین حرفی میزنی
باز آ و بیا تا باهم این چمدان ها را خالی کنیم
اینگونه میتوانیم با دست خود حالمان را عالی کنیم
با چنین چیزی میتوان عشقی نمود
یکدیگر را از حال خود خبری نمود
نمی گذاریم اینگونه کسی غمگین کند دل هایمان
گر بخواهد نزدیک شود حالش زار است با کارمان
دست در دست هم پیش میرویم
با خدا قدرتی داریم که زورمند میرویم
آدمی در اسم خود و آه و دَم است
اما ناامیدی نیست راه آن زندگی هم دَرهم است
در ناامیدی بسی امید است
پایان شب سیه سپید است
ANFD
98/07/24